Bazen yaşamadığın şeyleri görünce, onlara tanıklık edince büyüdüğünü hissediyorsun. Yaşamak bu mu diyorsun kendi kendine.
"Büyümek her şeyin farkına varmak mi?"
Eğer buysa evet ben büyüyorum. Bazen çok zalimce geliyor. Haksızlık gibi geliyor. Yaşım 22 olmasına rağmen beynen bu kadar yorgunluk ağır değil mi, daha önümde kaç yılım var diye diye hayretler içerisinde kalıyorum hayata. Sürekli ileriyi düşünüyorum mesela. Kurgular kuruyorum kafamda, sürekli hedefler belirliyorum, rotalar çiziyorum, entek küntek virajlar çıkartıyorum. Sonra nasıl virajlardan geçebilirim diye düşünüyorum. Bir nevi kendimi hazırlıyorum aslında olacaklara. Nakış nakış işliyorum kendime ki yıkılmayayım. Sağlam ve güçlü kalayım. Siz tabi nereden bileceksiniz kimlerin aklından neler geçeceğini. Bir de onlara sorun :)
İnsanın insana anlatmadığı, anlatamadığı, içinde kalıp büyüyen öyle mevzular varki bunu bilemezsiniz. Bazen anlarsınız ama sesiniz çıkmaz korkarsınız sormaya. Neyse...
Velhasıl kelam bunca şeyi düşündüğümde, taşıyabilecek miyim diye kalakaldığım zamanlarım çok oldu. Hep şunları dedim aynadaki yüzüme;
Farkında olmak en güzel şeylerden biri Ağrenin. Sürekli düşünüp kendini yıpratma. Üzgünüm ama sen ve senin yaşlarında olanlar için hayat dediğiniz o şey, hani yaşam dedikleri, işte o yeni başlıyor. Evet büyüyorsun. Fidan halin artık dallanıp budaklanıyor yavaş yavaş ve ileride kocaman bir ağaç olacaksın. Hangi ağaç olacağına sen karar ver, lakin ne olursa olsun hayata olan bağlılığından vazgeçmeyeceğine, enerjinin tükenmeyeceğine, deli dolu olacağına, saflığınla kalacağına bana söz ver. Güçlü olduğunu biliyorum ama ona da söz ver. Her şeyin çaresi, devası, çözümü vardır. Sen bir süper kahramansın bunu unutma.
AĞaç, RENgim, NİNja.
