Zaman akreple yelkovan arasında bir adım öteye gidemezken, ben zaman durmuş sandım. Kimse beni görmez bilmez sanıp kaçtım bir odanın köşesinde sızlandım. Ağlayabildiğim kadar ağladım. Dokunmadı kimse bana o vakit. Dünya durmuştu. Donmuştu sanki herkes. Elimde en sevdiğim ayıcığım odaları dolaştım teker teker. Her odada bir gözyaşı bıraktım. Sonra aynayı gördüm karşımda. Bir kendime baktım bir de ayıcığa..
Bu benim rengimdi. Ta kendisiydi. Gözyaşlarım damlamış renklerle bürünmüştü. Artık o ben olmuştu.İçinde tutmuş hep beni. Her sarıldığımda ona kalbimi okumuş. Ve benden farksızdı.
Peki ya nasıl o ben olmuştu?
Artık saat 3'ü 5 geçer oldu. Zaman akmaya başladı. Yüreğime huzur doldu. Bundan sonra benim gibi biri vardı.Umudu yıkık dökük, aklım firarda, kalbimde bıçak kesiği bir yara.
Adı artık Rengim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder