Bir şeyler birikir vücudunun ücra köşelerinde. Farkına varmazsın duygularına dokunduğunun, vücudun benimsemiştir onları. Sonra o biriken şeyler büyür bir yerlerde patlak verir, içinde tarif edemediğin duygular yaşanır. Ve bu ağlamana sebep olabilir. Zaten gözyaşı tarif edilemeyen duygularda akmaz mı?
"Akar."
Kaşlarını çatmış, gözlerini kızgınlık bürümüş, yüreğin göğsüne ağır gelmiş ve nefes alamıyor olursan eğer, işte bilki sen her şeyin en güzeline layıksın. Çünkü sende diğer insanlarda olmayan bir kalp var. O naif, o narin, o masum, o şeffaf.
Bir şarkı açarsın, bakarsın ki gözlerin ağlıyor. O anki haline ağlarsın bir süre, daha sonra eskiler sıraya dizilir teker teker. Bu kez daha çok ağlarsın. Hıçkırıklar olur yeri gelir. Dersin ki yüreğine "Sus!". Ama o susmaz. Paramparça olur içi, yırtılır adeta. Yüzünü yırtarsın ellerinle ve dersin ki yine "Allah aşkına sus! Ağlama! Bir duyan olacak ses etme!".
Hayır susturma onu. Ele güne göre şekillendirme yüreğini. Bir kıramadığın kalbin var zaten onu da incitme. Bırak konuşsun!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder