Umudun yeşerdiği yerde ne başlar?
Sevgi, özgüven, mutluluk, coşku, heyecan... Hangisi?
Çocukken birçok umudumuz vardı. Düşünüyorum da o zamanlar her şeyimiz vardı aslında. Sevgi vardı, mutluluk vardı, coşku, heyecan, özgüven... Hepsi vardı. Çünkü saftık. Şeffaftık. İçtendik. Boyumuz kadar kötülüklerimiz vardı mesela. İyi de yaşasak günü, kötü de yaşasak uyuklardık her seferinde. Ne kadar uyumak istemesek de sızardık.
"Biz çocukken, çocuk kalplerimizle uykulara saklanırdık."
Ağlamalarımız bile boncuk boncuk dökülürdü yanaklarımızdan. Onlar da ufacıcıktı bizim gibi. Şimdi ise her şey boyumuzu aşan koca bir çınar oldu.
Bakıyorum bir etrafa. İnsanlar kocamaaaan olmuş. Büyüdükçe kalpleri küçülmüş, umutları körelmiş. Nefis sarmış tüm bedenini.
Artık havada kış var. Yağmurlar salıveriyor kendini.
Sanki insanlar büyüdükçe kurmuş okdukları hayallerin ulaşılması zor olduğunu anlıyor ve bundan ötürü duygularını kaybetmeye başlıyor gibi..
YanıtlaSil